۱۳۸۹ اسفند ۱۴, شنبه

با كاروان شعر : 1



               
با كاروان شعر : 1     
                              
گزيده ي اشعار بزرگان ادب فارسي






استاد شهريار:

 





جانم به قربانت ولي حالا چرا؟
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا ؟
                   بی وفا حالا كه من افتاده ام ازپا چرا ؟
نوش دارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی
                 سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا ؟
عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
              من كه یك امروز مهمان توام فردا چرا ؟
نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
              دیگر اكنون با جوانان نازكن با ما چرا ؟
وه كه با این عمرهای كوته بی اعتبار
           این همه غافل شدن از چون من شیدا چرا ؟
آسمان چو مجمع مشتاقان پریشان می كنی
          در شگفتم می نمی پاشد زهم دنیا چرا ؟
              شهریارا بی حبیب خود نمی كردی سفر
         راه مرگ است این یكی بی مونس و تنها چرا
نی محزون

امشب ای ماه به درد دل من تسكینی
                      آخر ای ماه تو همدرد من مسكینی
كاهش جان تو من دارم و من می دانم
               كه تو از دوری خورشید چه ها می بینی
تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من
               سر راحت  ننهادی  به  سر بالینی
همه در چشمه مهتاب غم از دل شوئید
                امشب ای مه تو هم ازطالع من غمگینی                      
من مگر طالع خود در تو توانم دیدن 
                  كه توام آینه  بخت غبار    آگینی
هرشب از حسرت ماهی من و یك دامن اشك
                         تو هم ای دامن مهتاب پر از پروینی
باغبان خار ندامت به جگر میشكند
                 برو ای گل كه سزاوار همان گلچینی
تو چنین خانه كن و دل شكن ای باد خزان
                  گر خود انصاف دهی مستحق نفرینی
نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید
              كه كند شكوه زهجران لب شیرینی
كی بر این كلبه طوفان زده سر خواهی داد
              ای پرستو كه پیام آور فروردینی

           شهریارا  اگر   آیین  محبت باشد
        چه حیاتی و چه دنیایی بهشت آیینی
                   



                  

يادش گرامي باد